Brassas uit Pokigron

Met mijn zwemvest aan op een korjaal schrijf ik nu mijn voorlaatste blogbericht. We laten een hele leerrijke, boeiende en grensverleggende ervaring achter ons. Vanaf de allereerste seconde één week lang zonder enige beginsituatie een klas overnemen in het binnenland ...We did it!

Op zondagochtend vertrokken we met een hele groep studenten van het Christelijk Pedagogisch Instituut Suriname richting Jaw jaw. De week werd vrolijk én met gitaar ingezet. We hielden een gezamenlijk zangmoment vol Christelijke liederen en gebeden. Voor ons even wennen, maar het gaf me een heel bijzonder gevoel.

Deze week gaven Lorien, Elisabeth, Anaïs en ik in een ander dorpje les. Het dorpje dat ik nooit zal vergeten en waar ik een hele week lang "Juf Niki" was heet Pokigron.

De allereerste dag maakte ik kennis met mijn klas. Juf Ursila en de 27 leerlingen van leerjaar 3 (bij ons het eerste leerjaar) stonden te springen om me te ontmoeten ... en ook ik was heel benieuwd. De juf ging meteen aan haar bureau zitten en maakte plaats voor mij. Ik stelde me voor en deed nadien met de leerlingen een namenrondje. Dit ging niet zo vlot als verwacht. Ik besefte dat ik trager moest gaan praten. Veel trager. Na een stroef begin nam ik de les over waar de leerkracht mee bezig was. Opnieuw even aanpassen en aanvoelen. Met heel veel gebaren kon ik mezelf voor een groot deel van de leerlingen verstaanbaar maken.

De eerste twee dagen waren vooral wikken en wegen. Wat werkt? Wat werkt niet? Wat zijn de leerlingen gewend? Past die stijl bij mij? Past die stijl niet bij mij? Hoe zorg ik ervoor dat de leerlingen de leerstof beheersen?

Mijn onderwijsstijl verschilt van juf Ursila. Zowel ik heb iets van haar bijgeleerd als zij van mij. En dat vind ik net zo bijzonder aan dit hele avontuur. Ik leerde van haar om consequenter te zijn: duidelijk afspraken maken met de leerlingen en heel duidelijk mijn grens aangeven. Ze liet me zien dat je niet voor alles altijd materiaal uit de winkel nodig hebt en dat je even goed zonder beamer iets visueel kan maken. Zo had ze een krijttekening gemaakt van de spijsvertering (inclusief maag, darmen, slokdarm, ...). Creatief!

Tijdens enkele speelse werkvormen heeft juf Ursila foto's gemaakt. "Zo kan ik het nog eens spelen met de klas!" zei ze. Leuk om te horen dat het haar opviel dat de leerlingen genoten tijdens de spelletjes én dat ze er ook iets van bijleerden.

Één meisje uit mijn klas zal ik nooit vergeten. Ze sprak amper Nederlands (maar wel Saramaccaans) en de juf zei mij het eerste kwartier al meteen dat ik niet naar haar moest omkijken omdat ze toch niet wil leren, vervelend doet, iedereen stoort en dit jaar toch zal blijven zitten. Van die uitspraak schrok ik. Als de juf niet in haar gelooft en niet naar haar omkijkt, hoe kan ze dan op haar tempo en haar manier leren?

Over deze situatie heb ik even nagedacht. Een leerling is niet zomaar "vervelend" en elk kind is van nature uit heel leergierig. Hoe kan ik haar op deze korte periode helpen? Het harde en rationele antwoord op deze vraag is "Niet." Met de leerachterstand die er ontwikkeld is kan ik haar niet op enkele dagen helpen, hoe graag ik ook zou willen. Uiteraard wilde ik wel iéts doen.

Het probleem lag duidelijk niet bij haar, maar zeker en vast ook bij de visie van de leerkracht. Ik volgde mijn hart en probeerde meteen een band met het meisje op te bouwen. Samen met haar zette ik een stapje terug in de leerstof wanneer andere leerlingen bezig waren met de oefeningen uit het werkboek. Bij taal leerde ik haar plaatjes in het Nederlands te benoemen terwijl de anderen de woorden aan het schrijven waren. Tijdens de lessen rekenen telde ik samen met haar dopjes (van PET-flessen) tot 9, terwijl de anderen bezig waren met splitsingen tot 9. Haar reactie wanneer ze weer een nieuw woordje kende of wanneer ze 4 dopjes kon wegnemen van de 9 dopjes was onbetaalbaar. Er zijn veel high fives uitgedeeld tijdens de lessen en ik schepte een band met haar. Ze stoorde de andere leerlingen niet meer omdat ze nu zelf ook aan het bijleren was en de klas was opvallend minder druk dan anders.

Natuurlijk ben ik me er ook van bewust dat ik geen heel groot verschil heb gemaakt en dat ik haar maar even een duwtje heb gegeven in haar leerproces. In mijn ogen ligt alles nu in de handen van de leerkracht, want het meisje wílt leren. Stiekem hoop ik dat ik de leerkracht, op welke manier dan ook, heb laten inzien dat het scheppen van een band (ook met de iets moeilijkere leerlingen) enkel en alleen maar een positief effect heeft voor zowel de leerkracht als de leerling. Ik hoop dat de juf af en toe nog eens aan mij terugdenkt.

Een ander moment dat mij altijd zal bijblijven en dat mij echt heeft geraakt is wanneer ik met mijn klas tijdens de speeltijd een spelletje op de speelplaats wilde spelen. Plots deed heel de school mee. Ik wist niet wat er gebeurde. Zo indrukwekkend!! Kijk zeker naar de foto's in de link.

Momenteel varen we naast de verschillende dorpjes waar we allemaal les hebben gegeven. Het is tijd om mijn blog en het binnenlandse avontuur af te sluiten. De kinderen van de dorpjes spelen in het water. Ze zwaaien naar ons en af en toe roept een kind; "Dag juffie, dag juf!!" en het doet iets met mij. Ik ben (bijna) een juf. Zowel hier in Suriname als in België als in eender welk land van de wereld. Mijn droom is om juf te worden en dat heeft heel deze ervaring nogmaals bewezen. En die droom ga ik met heel mijn hart achterna.

Tot heel snel in België!

(Ps: Morgen zwaai ik Suriname uit en plaats ik mijn allerlaatste blogbericht. Lezen jullie voor een laatste keer mee?)