eerste dag als "juffie"

Wat een DOL-FIJN weekend hebben wij achter de rug. Zaterdag hebben Lorien, Nathan en ik onze hangmat gehangen op White Beach Resort. Dit is een aangelegd strand met palmbomen en gezellige hutjes. (Langs de kustlijn van Suriname vind je eigenlijk alleen maar modder en kleigrond, vandaar een aangelegd strand.) Heel ontspannend!

Zondag zijn we naar Braamspunt gevaren. Dit is een zandtong aan de kust van Suriname. We zwommen in de Atlantische Oceaan en zagen de eerste kapotte eieren van zeeschildpadden. Hier komen we later zeker nog voor terug. Eind maart heb je veel meer kans om veel zeeschildpadden te zien. Nog even wachten dus ... 

Toen we met de boot terug richting Paramaribo gingen, werden we door een dolfijn op enkele meters naast ons getrakteerd op indrukwekkende kunstjes. Wauw! GE-WEL-DIG. Als afsluiter van de leuke dag aten we roti met kip en kousenband (lijkt op boontjes).  Lekker én met de handen! Dit kunnen we al afvinken van ons "to eat"-lijstje.

Naar maandag hebben we heel lang uitgekeken. We mochten voor het eerst een kijkje nemen op onze stageschool. Die vrolijke gezichtjes, dat eeuwige enthousiasme en de toffe kinderpraat hebben we even moeten missen. Na een ochtendwandeling van een half uurtje kwamen we aan op onze stageschool. De vrolijke kleuren van de school en de wapperende Surinaamse vlag vielen me meteen op.

Ik werd naar de vierde klas geleid. Dit zijn leerlingen van 7 à 8 jaar. Nietsvermoedend  nam ik achteraan in de klas plaats.  De les taal ging  door en ik kreeg van enkele leerlingen nieuwsgierige blikken en verlegen glimlachjes. 

Even later kwam de leerkracht me vertellen dat vorige week woensdag hun lieve klasgenootje K. is gestorven aan de griep. Slik. Haar woorden overvielen me. Nog steeds kan ik niet goed verwoorden wat ik op dat moment voelde, laat staan hoe de leerlingen uit die klas zich zouden voelden. 

Even later werd het verhaal "kikker en het dode vogeltje" voorgelezen. Na het verhaal kwam een leerling mij om een handje vragen en wandelden we samen weer terug naar de klas. Ik was nog geen half uurtje in de klas. Ze begon te huilen en zei hoe hard ze K. miste. Ze gaf me een dikke knuffel en ik gaf haar een hele dikke knuffel terug. Een moment dat me nog heel lang zal bijblijven. 

Met een heel dubbel gevoel keerden we terug richting huis. Ik bleef maar denken aan wat er die voormiddag allemaal op me is afgekomen en had tijd nodig om het allemaal even te laten bezinken. Ik was op dat moment toch wel heel blij dat we in het tijdperk van FaceTime leven en dat ik snel even mijn verhaal kwijt kon aan de mensen die ik op dat moment even nodig had. 

Dinsdag vierden we op onze vrije dag Chinees Nieuwjaar met een écht Chinees ontbijt. We liepen over een Chinese markt en sloten onze dag af met een bezoekje aan de cinema. De cinemazaal zat propvol en was veel gezelliger dan de cinema's in België. Mooie belichting, stoelen zoals in het theater en goedlachse Surinamers ... een hele gezellige avond. 

Woensdag namen de leerlingen van mijn stageklas afscheid van hun klasgenootje. Ik bleef samen met enkele leerlingen (die de ceremonie van hun ouders niet mochten volgen) in de klas. We hebben samen wat gepraat over K. en op die manier konden de leerlingen toch afscheid nemen van haar. Elks op hun eigen manier. 

Een leerling zei in de klas vandaag "Jammer dat u geen juffie van haar was, ze kon heel mooi tekenen."  Zelf heb ik haar inderdaad niet gekend, maar aan de hand van de verhalen die de andere leerlingen vertellen kan ik me voorstellen hoe bijzonder ze was voor hen. En het lege, roze bankje vooraan in de klas zal voor altijd het bankje van K. blijven ...